Αρμίνιος

(λατ. Αrminius, γερμ. Hermann, 16; π.Χ. – 19 μ.Χ.). Γερμανός ηγεμόνας. Αρχηγός των Χερούσκων, υπηρέτησε στον ρωμαϊκό στρατό και o Αύγουστος του απένειμε τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη της τάξης των ιππέων. Το 9 μ.Χ. όμως, για vα απελευθερώσει από τον ξενικό ζυγό την πατρίδα του, έστησε ενέδρα, στην οποία καταστράφηκαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες που διοικούσε o Πόπλιος Κοϊντίλιος Βάρος· για την καταστροφή αυτή εκδικήθηκε αργότερα o Τιβέριος. Ο Α. δολοφονήθηκε με προδοσία. Έγινε σύμβολο της γερμανικής εθνικής συνείδησης και προς τιμήν του στήθηκε το 1875 μνημείο κοντά στην πόλη Ντέτμολντ (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία). H μορφή του Α. έχει εμπνεύσει από τα χρόνια της Αναγέννησης πολλά ποιητικά έργα της γερμανικής λογοτεχνίας. Πρώτο χρονικά είναι o διάλογος Αρμίνιος (Arminius)του Ούλριχ φον Χιούτεν (1488-1523) σε λατινική γλώσσα και αξιόλογα το δράμα Αρμίνιος (Hermann, 1723) του Γιόχαν Σλέγκελ, από το οποίο o Φρ. Κλόπστοκ εμπνεύστηκε τριλογία με κεντρικό ήρωα τον Α. (Η μάχη του Αρμίνιου, Hermanns schlacht, 1769 - Ο Αρμίνιος και οι πρίγκιπες, Hermann und die Fursten, 1784 - Ο θάνατος του Αρμίνιου, Hermanns Tod, 1787), το δράμα Η μάχη του Αρμίνιου (Hermannssclacht, 1808) του Χάινριχ φον Κλάιστ και το ομώνυμο δράμα του Κρίστιαν Κράμπε που παίχτηκε το 1836. Στον χώρο της μουσικής έργα με τίτλο Αρμίνιος έγραψαν ο Αλεσάντρο Σκαρλάτι (1703) και ο Χέντελ (1737).